Verified answer

- ผมเจอคุณยายคนหนึ่งพายเรือออกมารับถุงยังชีพที่พวกผมไปแจกบอก"เหนื่อยกันไหมหลานๆ มา.. มากอดยายเอากำลังใจไป" เป็นครั้งแรกที่ผู้เดือดร้อนกลับให้กำลังใจคนไปช่วย(อยุธยา)

- ผมเจอผู้ชายคนหนึ่งที่เฝ้าบ้านน้ำท่วมตะโกนถาม "ไม่มีเหล้ามาแจกบ้างหรือไง มีแต่ข้าวๆ"(ชานเมือง)

- ผมเจอข้าราชการเกษียญสามี-ภรรยาอายุเจ็ดสิบ ขับรถมาสองคนนับร้อยกิโลฯจากบ้าน(จันทรบุรี) มานั่งแจกยาทากันน้ำกัดเท้าที่ใส่ตลับอย่างมาจากบ้านแล้วนับพันตลับ

- ผมเจอฝรั่งแก่ๆคนหนึ่งพายเรือเอาอาหารไปให้หมา-แมวไม่มีเจ้าของดูแล แวะมาขอข้าวเพิ่มไปให้อีกทั้งที่ตัวเองยังไม่กินอะไรเลย

- ผมเจอน้องๆทหารที่เดินลุยน้ำลากเรือ แบกกระสอบทราย อุ้มเด็ก จมมือเท้าแช่น้ำจนซีดอย่างน่าสงสาร

- ผมเจอน้องๆพยาบาลนั่งน้ำตาไหลตอนย้ายผู้ป่วยออกจาก ร.พ แห่งหนึ่งออกมาและเสียชีวิต

- ผมเห็น ฯลฯ ของความสวยงามแห่งน้ำใจ และความเสียสละ มากมายจนบรรยายไม่หมด

ประทับใจหลายภาพ ค่ะ

ภาพตอนที่ คุณทหาร พายเรือเอาถุงยังชีพเข้ามาแจก

แต่ที่ประทับสุดๆแบบว่า เป็นบุญมากๆคือ ได้รับถุงยังชีพ

พระราชทาน ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา อดใจไม่ไหว

ขอคุณทหารถ่ายรูปร่วมกันด้วย อันนี้ประทับใจมากค่ะ *^^*

อีกภาพ ในความทรงจำ ตอนที่น้ำเข้าที่ดอนเมืองต้องไปรับ

พี่ชายกับครอบครัว รถเล็กเข้าไม่ได้ต้องจอดไว้ที่IT แต่สังเกตุ

เห็นความเอื้ออาทร ความมีน้ำใจต่อกัน คนที่สามารถขับรถผ่านเข้า

ออกได้ จะถามกันตลอดทางว่าจะไปไหน ไปด้วยกันมั๊ย เป็นสิ่งที่น่ารัก

ที่สังคมปัจจุบันไม่ค่อยได้เห็นค่ะ อีกเรื่องคือ ในที่ทำงานค่ะ เป็นสวัสดิการ

ฉุกเฉิน สำหรับผู้ที่เดือดร้อนเรื่องที่อยู่อาศัยจากภัยน้ำท่วม บริษัทได้เช่า

หอพักให้พนักงานและครอบครัวมาอยู่ด้วยกัน พอตกเย็นรู้สึกอบอุ่นจังค่ะ

แบบว่าพวกเราจะทำอาหารทานร่วมกัน นั่งคุยกันในเวลาที่เดือดร้อน คิดถึงบ้าน

ก็ปลอบกัน ในเวลาอย่างนี้ทุกคนแสดงความมีน้ำใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยมีอคติต่อกันพอเกิดเรื่องนี้ ทุกคนเข้าใจกันมากขึ้น ได้ยินพี่บางคนบอกว่า ถ้าน้ำไม่ท่วม

เราก็คงไม่มีโอกาสได้กิน ได้นอนด้วยกันนะพอแค่นี้ก่อนค่ะเรื่องประทับใจ กลัวจะ

ขี้เกียจอ่าน 555++

ภาพที่เกี่ยวข้องกับตัวผมเองโดยตรงคือ ผมเอารถออกจากบ้านช้า พอเอาออกไปรถก็ติดโคลน ไปไม่ได้ มีชาวบ้านแถวนั้น 2 คน มาช่วยเข็นรถผม พอขับต่อไปได้อีกหน่อยน้ำก็เข้าจานจ่ายเครื่องดับ คราวนี้มีชาวบ้านมาเพิ่มอีกคนรวมเป็น 3 ช่วยเข็นรถผมไปตั้งไกลจนขึ้นโคกพ้นน้ำ แล้วยังแนะนำว่าผมควรให้ช่างที่ไหนมาดู

ชาวบ้านเหล่านี้ไม่ได้สนิทกับผม ( เขาคงรู้จักผม เพราะชนบทจะรู้จักกันหมด ) เพราะผมไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์คุยไม่เก่ง สวนกับใครก็แค่ยิ้มบางทีก็ไม่ได้ยิ้ม

แต่เขาก็เต็มใจมาช่วยเข็น เปียกเปื้อนกันมะล่อกมะแล่ก ผมเกรงใจเขามาก จะให้เงินค่าตอบแทนเขา เขาก็ไม่รับ

อีกครั้งหนึ่งตอนน้ำเริ่มแห้งแล้ว ผมไปงานทอดกฐินต่างอำเภอ รถขุดที่ดันดันคันดินที่เคยกั้นน้ำบนถนน ให้ออกไปพ้นถนนเพราะน้ำลดแล้ว แต่รถขุดนั้นก็บังเอิญเสียขวางอยู่กลางถนนตอนนั้นพอดี ผมเลยขับอ้อมไปทางถนนดินแต่ก็ไปไม่รอดอีก มีกองดินมากองไวกลางถนน เตรียมบูรณะถนน ผมพยายามขับเบี่ยงกองดินจนล้อข้างหนึ่งตกลงข้างถนน เดินหน้าก็ไม่ไปถอยหลังก็ไม่ไป

ครั้งแลกมีคนคู่หนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ผ่านมา เขาก็ช่วยไปตามรถยกให้ แต่ระหว่างที่รถยกยังไม่มามีรถบรรทุกผ่านมา เขาช่วยลากรถผมขึ้นมา แล้วเขาก็ไม่ยอมรับค่าตอบแทนอีก ทั้งๆที่เขาเสียเวลาและไม่รู้จักกันเลย

คนดีๆยังมีอยู่เยอะแยะครับ

เห็นภาพทหารที่ช่วยเหลือโดยให้ขี่หลัง และอุ้มคนแก่

ภาพที่พระเทพทรงแจกถุงยังชีพแก่ประชาชน

คืบก็น้ำ ศอกก็น้ำ ไปทางไหนก็น้ำ และการเฝ้ารอความหวัง ครับ

เป็นภาพตรึงใจที่ประสบกับตัวเองค่ะ..เมื่อประมาณ 4-5 วัน ดิฉันเดินทางกลับบ้าน เมื่อทราบข่าวว่าน้ำรดและเดินทางได้ ด้วยความจำเป็นที่ต้องย้ายผู้ป่วยออกจาก รพ.ด้วย ก็ตั้งใจจะกลับมาทำความสะอาดบ้านรอรับคนป่วย

ด้วยความประมาท และเช็คข่าวไม่ละเอียดพอ ดิฉันจะต้องยูเทิร์นรถเพื่อเข้าบ้าน เมื่อลงยูเทิร์น ก็เจอน้ำในสองเลนด์นอก ซึ่งลึกมา รถบิกอัพกับ รพหกล้อ รถใหญ่เค้าวิ่งกัน แต่ดิฉันรถเก๋ง ก็มันยูมาแล้วต้องเดินต่อถอยหลังก็ไม่ได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เช่นเมื่อขับรถลุยน้ำต้องปิดแอร์เปิดกระจก และเมื่อรถดับในน้ำไม่ให้สตาร์ทรถซ้ำ ปรากฏว่ารถเครื่องดับในน้ำและก็สตาร์ทซ้ำค่ะ ไม่ติดงงสักพัก น้ำเข้ารถและเริ่มสูงขึ้นจนถึงเบาะนั่ง ทำงัย เปิดประตูและรีบออกจากรถ น้ำสูงเกีอบหนึ่งเมตร เมื่อออกมายืนนอนรถ งงอยู่นาน โทรหาคนโน้น โทรหาคนนี้ พร้อมมองหาคนช่วยเหลือ โชคดีค่ะ ที่มีผู้ชายคนหนึ่ง เค้าจอดรถอยู่ลนเกาะกลางถนน เค้าเดินมาหา ถามว่าเครื่องดับหรือครับ เราก็ค่ะ ..เค้าบอกต้องรีบเอารถออกจากน้ำโดยด่วน แช่นานไม่ดี ค่ะ..ทำงัย..โทรขอความช่วยเหลื่อ 1111 กด 5 ครับ เราก็ปฏิบัติตาม ทางศูนย์ช่วยเหลือถามว่าต้องการให้ช่วยอย่างไร เราก็ตอบว่าต้องการรถยกมายกรถเราออกจากน้ำ ทางศูนย์ก็ให้เบอร์โทรให้เราติดต่อรถยกในเขตพื้นที่ ที่เราประสบภัย..ไม่ทันการค่ะ..คุณผู้ชายคนนั้น บอก..เดี๋ยวผมจะติดต่อน้องที่เค้ามีรถยก แถวนี้ให้ ..ปรากฏว่า น้องๆเค้าขับรถยก ซึ่งเป็นรถเครนของบริษัทฯแถวนั้น ซึ่งกำลังยกของหนี้น้ำกัน แต่น้องๆ ก็ให้ความช่วยเหลือ โดยการลากรถดิฉัน ส่งถึงบ้าน ซึ่งก็ทุลัก ทุเลพอควร แต่น้องก็ช่วยด้วยความเต็มใจ จากยูเทิร์นไอที ถึง ซอยมิตซู นวนคร ก็หลายกิโลอยู่ เมื่อถึงบ้านน้องๆ ก็ช่วยกันเข็นรถดิฉันเข้าเทียบช่องสำหรับจอดรถเรียบร้อยมาก ดิฉันมีสตางค์ติดกระเป๋าเพียงหนึ่งพันบาท ก็ควักให้น้อง โดยที่น้องๆเค้าไม่ร้องขอ ดิฉันให้เค้าบอกว่าไปซื้อน้ำทานนะ พี่ขอบคุณมากๆ น้องเค้ายังยกมือไหว้ดิฉันตอบตอนรับเงิน ดิฉันจับมือเค้าแล้วบอกว่า พี่ควรจะไหว้ขอบคุณพวกเธอด้วยซ้ำ ที่ช่วยพี่ พี่ขอบคุณมากจริง...อีกสิ่งที่เสียดาย คุณผู้ชายคนนั้น..ดิฉันไม่ได้มีโอกาศขอบคุณเลย เพราะพอน้องลากรถดิฉันก็โดดขึ้นรถตัวเอง โดยมีน้องผู้ช่วยอีกคน ประคองพวงมาลัยและคอยเบรครถให้ น้องสามคนดิฉันก็ไม่ทราบชื่อเสียด้วยซ้ำ..นี่คือสิ่งที่ประทับใจ และตรึงใจ อยู่ในภาพของความทรงจำ..ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ตกใจมากพอสมควร...